Kazachstan & Noord-Oost Kirgizië

Kazachstan
Onze vlucht van Bangkok naar Almaty vertrok om 0200 uur en via twee tussenstops in China landen we ’s avonds om half 10 in Kazachstan. Tijdens de tweede tussenstop stond er een dame met een bordje met Frank Meere erop. Of we even mee wilden komen, want we moesten onze bagage van de band afhalen en opnieuw inchecken. Netjes geregeld van China Southern. Sowieso was alles top. Elke vlucht kregen we eten en tussen de eerste 2 hadden we een stopover van meer dan 6 uur wat ons toegang verschafte tot de skylounge van China Southern. Dat betekende drinken en koekjes, internet, massagestoelen en voor de liefhebber zelfs een douche. Bij aankomst in Almaty stond er wederom iemand klaar met een naambordje met Frank Meere erop. Deze keer de taxichauffeur die we hadden geregeld als airport pickup. Erg makkelijk, het went snel als je niet na hoeft te denken…...
Kazachstan is het land van Borat en Astana/ Vinokourov. Borat is een typetje van de Britse komiek Sasha Cohen (ook Ali G is een typetje van hem) en Astana is naast de hoofdstad een wielerploeg die als directeur Vinokourov hebben. Vino heeft in London Olympisch goud gewonnen/ gekocht en daarnaast enkele klassiekers en etappes in grote rondes gewonnen. Verder wisten we niet veel van Kazachstan en hebben we ons laten verrassen.
De eerste ochtend had geen groter contrast met ZO Azië kunnen zijn. Van kleurrijke fruitshakes en omeletten naar griesmeelpap met droog brood. Als je hier vraagt of je wat mag vragen dan krijg je een kort knikje, in ZO Azië is het tegenovergestelde overbeleefde soms ook wel irritant, maar het is wel even wennen. We hadden van mensen al wel gehoord dat de mensen wat stugger en depressiever ingesteld zijn in voormalige sovjet landen, maar het zelf meemaken is de beste ervaring. We maken het meer mee, met name bij mensen in publieke functies die jou als toerist irritant vinden omdat wij geen Russisch spreken en zij geen Engels. Soms volgt een tirade, soms een herhaald “net”(nee) en soms stoïcijns ons negeren. Met name de jongeren die wel Engels kunnen vinden ons dan weer razend interessant en willen graag met je praten, grapjes maken en op de foto.
Almaty
De eerste twee dagen hebben we Almaty verkend. Almaty heeft een fontein fetisj, zonder overdrijven hebben we er zeker 30 gezien, een deel daarvan staat leeg of heeft laag water, maar sommige zijn mooi. Verder hebben we het nationale museum bekeken, hebben we een beeld/ monument of 10 meegepakt, twee kerken, de markt en een moskee. Dan ben je ruim 20 KM verder en mag je terug naar je hostel om de tweede dag nog wat dingetjes te bezoeken en vervolgens in een badhuis een kamer met stoombad, hamam, zwembad, douche en chillruimte af te huren en ff lekker de spieren te verwennen#zalig
De derde dag zijn we met de bus naar Medeu gegaan. Vanaf Medeu hebben we 800 treden beklommen en daarna 4,5 KM bergop over een asfaltweg gelopen om bij Chimbulak te komen. Chimbulak is een ski resort, vanuit hier hebben we een gondel genomen naar een bergpas die op 3200 meter hoogte licht. De lucht was strakblauw en de uitzichten fantastisch. Dit voorproefje op de trekkings en hikes die nog komen smaakt naar meer!
De laatste dag zijn we naar Kok Tobe geweest. We moesten iets doen voor we om 2130 met de trein naar Turkistan gingen en Kok Tobe hadden we nog niet gedaan. Stel je een bouwput voor met een dierentuintje, daar zullen we het bij laten.
Turkistan
De reis naar Turkistan met de slaaptrein duurde 20 uur, dat vonden wij al redelijk lang, maar onze wagongenoten gingen naar Aktau, een ritje van 67 uur! De uitzichten vanuit de trein over de eindeloze steppevlaktes maakt de trip leuk. We zien kamelen, paarden en meestal ook in de achtergrond de bergketen die tussen Kazachstan en Oezbekistan/ Kirgizië ligt. Ook onze wagongenoten (een judoteam uit Almaty) vermaken ons met verhalen over Kazachstan, vragen waar we vandaan komen en kaartspelletjes. Je bent als toerist nog een redelijk unieke verschijning. Onze trein had 18 wagons met elk 32 bedden en voor zover wij het hebben kunnen zien waren we de enige toeristen. De twee jongens in onze cabine deelden hun eten met ons en zo eet je opeens Beshbarmak; langgekookt vlees met ui en Baursaki; soort van kleine oliebollen. Keer wat anders dan een frikadel speciaal met curry 
De reden van ons bezoek aan Turkistan is het Yasaui Mausoleum. Na een koude nacht (Airco op 16 graden en de afstandsbediening wordt door de receptie gehouden) lopen we vanaf ons hotel in een paar minuten naar het Mausoleum. Het enige niet gratis deel van onze plannen is een bezoek aan het museum. Ondanks dat er minstens 15 mensen om de ingang zitten blijkt het museum voor ons dicht te zijn. Via een soort van stadsmuur lopen we naar het Mausoleum en het is een groot en indrukwekkend gebouw. De voorzijde is echter nooit afgemaakt en dat is te zien. De zijkanten en achterzijde zijn voorzien van kleurrijke tegels, de voorkant is een bakstenen muur. Binnen moet Marleen een hoofddoekje om en zien we onder andere een moskee met allemaal tapijten en de tombe van Yasaui, de eerste grote heilige Moslim uit het gebied. Om het Mausoleum heen zijn nog een rozentuin, een half ondergrondse moskee en een gewone moskee te zien. Al met al zijn we met een uurtje klaar en nemen we een taxi naar het busstation voor onze bus naar Shymkent. Het straatbeeld hier bestaat qua verkeer voornamelijk uit oude Duitse auto’s. Audi, Volkswagen en Opel zijn samen met de Lada’s de meest voorkomende auto. Mijn geliefde Audi 80 zie je hier om de haverklap, maar het mooiste gezicht zijn die vierkante Lada’s.
Shymkent
Aangekomen in Shymkent blijken de eerste 2 hotels die we proberen dicht te zijn. Kennelijk gaat het niet zo best met het toerisme. Uiteindelijk maken we een stadswandeling van een uur met onze volle bepakking tot we bij onze volgende poging komen. Dit hotel ziet er van de buitenkant niet heel indrukwekkend uit, maar onze kamer is de meest luxe die we deze trip gehad hebben en het hotel ligt tegenover de bazaar waar we water, fruit en shashlicks kunnen halen. Shashlicks worden geserveerd met rauwe ui en een soort pide. We maken een stop in Shymkent vanwege een National Park dat we willen bezoeken. Het Eco Tourism Center reageert helaas niet op onze mail en wanneer we bellen spreekt er niemand Engels. Daarom vertrekken we de volgende dag al naar Bishkek in Kirgizie. We nemen een marshrutka (minibus die vertrekt als hij vol is) naar Taraz en hebben daar direct aansluiting naar Bishkek. Onderweg stoppen we nog ergens en de toiletten hier zijn het vermelden waard. Je loopt een soort kelder binnen, vliegen, plasjes op de grond, een putlucht en muurtjes van 1 meter 20 die de WC’s scheiden. Net een film, gelukkig alleen een kleine boodschap …
Bishkek
De grensovergang is verrassend soepel. Ze vinden alle stempels in ons paspoort donders interessant, maar lachen vriendelijk en geen poging om ons geld afhandig te maken. Zodra we aankomen in Bishkek weten we niet waar we zijn, wel weten we waar we naar toe moeten. We laten een taxichauffeur het adres zien en voor 100 Som (1,5 euro) wil hij ons er wel heen brengen. We slaan 4 x linksaf en komen 50 meter van ons startpunt uit. Handige jongens die Kirgiziërs. De volgende ochtend verkennen we Bishkek oppervlakkig. We pinnen, zien wat fonteinen en standbeelden en via de drukke en chaotische Osh Bazaar waar ik mijn rugtas laat maken lopen we terug naar het hostel waar we een marshrutka naar Cholpon Ata pakken.
Cholpon Ata
Vanuit Cholpon Ata nemen we alleen onze kleine rugzakken mee en laten we ons afzetten in het dorpje Semenovka. Na 6 KM lopen komen we bij de ingang van het National Park. Het asfalt houdt op en dat merken we aan de lading stof die we happen vanwege de auto’s met Kazachstaanse en Russische toeristen die voorbijrazen naar hun yurt vakantiebestemmingen. Als de stofwolken optrekken ziet het er allemaal goed uit en zien we op een gegeven moment een jochie van een jaar of tien op een crossfiets met een grote roofvogel op zijn hand, kom je in NL niet elke dag tegen zeg maar. Nadat we onze Yurt hebben bereikt en een glas paardenmelk hebben gekregen zijn we klaar voor wat ruiger werk. Eenmaal van de “doorgaande” weg is het ansichtkaart na ansichtkaart. Het meertje dat we bezoeken is prachtig. We zijn de enige mensen, wel zijn er paarden en een enkele koe. Na terugkomst in onze yurt krijgen we een heerlijke maaltijd. We herkennen alleen de vorm van de botten niet. We spreken elkaars taal niet, dus wordt met behulp van dierengeluiden duidelijk gemaakt dat het een schaap was. Gelukkig geen kip, het geluid wat een kip maakt verschilt in het Engels, Frans, Spaans en Nederlands. Wellicht dus ook in Het Kirgizisch . Het eten is hier trouwens tot nu toe prima. We kennen buiten Goulash niets van wat we voorgeschoteld krijgen, maar het is smaakvol en divers.
Na onze eerste yurt-overnachting is de tweede dag het doel een bergpas te nemen die onze vallei verbindt met de vallei van Grigorevka, een dorp 10 KM ten westen van Semenyovka. Dat lukt ons uiteindelijk niet, maar we komen wel op prachtige plekjes terecht. De eerste keer dat we fout lopen komen we boven op een berg uit waar een yurt staat en de man die hem bewoont nodigt ons uit voor thee en brood met jam. Met onze lonely planet woordenlijst wisselen we wat woorden en glimlachen uit. We geven hem onze snickers en een banaan als dank. De tweede keer komen we wederom bij een Yurt en hier krijgen we een halve plastic zak meteen soort yoghurt/ kaas. We hebben geen eten om wat terug te geven en merken dat de beste man interesse toont in een hangslotje, dus heeft hij nu een mooi hangslotje. De twee herders waren buitengewoon vriendelijk en dat stond in schril contrast met de “parkwachters” bij de ingang die ons ondanks ons protest twee keer meer dan nodig laten betalen en je vervolgens uitlachen. Ook de mensen die de yurt-kampen beheren liegen tegen je over afstanden en de weersverwachting om je bij hun in de yurt te krijgen. Beide situaties zijn extremen, maar de vriendelijkheid van de herders maakt veel meer indruk dan de standaard trucjes van de gelikte yurthouders. De WC’s bij de yurtkampen zijn houten huisjes boven een gat in de grond. Voordeel is dat hier nooit iemand de bril vergeet omhoog/ omlaag te doen of vergeet door te trekken .
Karakol
Voor het eerst sinds we begonnen zijn aan deze reis scheiden onze wegen een aantal dagen:
Marleen: En dan wordt je ziek en krijg je voor de derde keer last van een huidinfectie.. heerlijk! Meteen maar weer gestart met de antibiotica en een geheel verzorgde driedaagse geboekt in een hostel in plaats van een driedaagse hike door de fantastische bergen. Gelukkig zitten er ook voordelen aan: Geen zure paardenmelk voor mij en drie dagen vrij van Frank, hihi!! #nietfitzijninkirgizieiszoslechtnogniet
Frank: Het doel in Karakol (1800 meter hoogte) was een 5-daagse trekking, maar om de baas nu 5 dagen alleen te laten is ook zo wat. Dus maar de euro midden weg gekozen en een deel van de 5-daagse tocht gemaakt. Ik ben de eerste dag naar de hot springs genaamd Altyn Arashan gegaan. Dat ligt vanaf de start van de canyon zo’n vier uur lopen verder op 2500 meter hoogte. Na aankomst even lekker in de hot spring gedobberd en een stevig avondmaal genuttigd. Na het eten werden we verrast door een stuk of 12 mannen op paarden die een Kirgizisch spel speelden waarbij het er om gaat een koploos schaap te veroveren en bij je te houden…. De volgende dag heb ik een langere wandeling gemaakt met mijn yurtgenoten Antoine en Helena, een Frans stel uit Grenoble. Hij weegt 61 kilo en bestudeert gletsjers voor zijn werk. Zijn vriendin is ook afgetraind en heeft als hobby bergbeklimmen. Onze tocht zou 10 tot 12 uur moeten duren, maar met mij afgepeigerd in hun kielzog zijn we na 6,5 uur weer terug. In die 6,5 uur hebben we na de eerste 3,5 uur 1300 hoogtemeters overwonnen om bij de Ala-Kol Pass(+/- 3800 meter hoogte) te komen. Vanaf de pas is het uitzicht fenomenaal en we besluiten daar te lunchen. De terugweg waar 5 uur voor staat wordt in 2,5 uur afgeraffeld. Het levert me 3 blaren en 2 dagen zere benen op, maar het was een mooi avontuur en fysiek een heerlijke uitdaging.
We zijn inmiddels weer samen in Karakol en gaan in afwachting van de zondagse dierenmarkt (beeld je een schaap in een lada in) een dagtripje maken naar Jeti-Oghuz. Marleen vertelt er meer over in het volgende blog#cliffhanger 