Kirgizië deel 2

En dan kunnen jullie nu eindelijk lezen hoe het met ons afloopt in o.a.de Jeti Oguz vallei en niet te vergeten het schaap op de dierenmarkt.. #hetlijktwelgoedetijdenslechtetijden.

Ons eerste dagje uit begint met de zoektocht naar de juiste Marshrutka die ons naar de Jeti Oguz vallei brengt. Het busje is al snel gevonden, nu nog wachten tot het vol zit. We lopen in de tussentijd een rondje over de bazaar en komen op de plaatselijke vleesmarkt terecht, een hal vol met geitenkoppen, schapenkoppen en overige onderdelen. We zien ter plekke ook een schaap veranderen in onderdelen. Dit is toch wel even wat anders dan de gemiddelde keurslager in Nederland... We lopen dus maar snel terug naar het busje en het loopt snel vol.
Jeti Oguz betekent ‘zeven stieren’ in het Kirgizisch. Een symbolische naam want de vallei is vernoemd naar een rode rotsformatie waarin je met een beetje verbeelding zeven stieren kunt ontdekken. Overigens telden wij er meer dan zeven. Door erosie breidt de kudde zich langzaam uit . De vallei is ook beroemd om zijn ‘helende’ warmwaterbronnen. Op de plek waar ze uit de grond komen hebben ze een resort gebouwd. In 1991 vond hier een belangrijke ontmoeting plaats tussen Boris Jeltsin en de voormalige president van Kirgizië Askar Akayev. Het is maar dat jullie dat even weten . Met het resort is het sinds die tijd alleen maar bergafwaarts gegaan, het ziet er aardig vervallen uit.
We wandelen langs de meanderende rivier verder de vallei in omringd door prachtige witte bergtoppen, groener dan groen gras, wilde paarden en twee schattige ezels die onze lunch ook lekker vinden. Na drie uur sjokken, vinden we het wel weer mooi geweest en gaan we terug naar Karakol in een taxi die we delen met een paar lokalen.
De volgende dag is het eindelijk zondag, tijd voor de plaatselijke dierenmarkt. Om 06.00 uur staan we ergens buiten Karakol tussen de hooiwagens op een soort winkelstraat vol met schapen, geiten, koeien en paarden. Koeien en paarden arriveren in “gewone” vrachtwagens of aanhangers. De schapen en geiten maken over het algemeen een andere entree. Het is hier namelijk heel normaal om schapen in de achterbak van je Lada te vervoeren met de klep dicht. Schapen met meer geluk mogen op de achterbank. Als je eenmaal verkocht bent weet je bijna zeker dat je ook weer in de achterbak van een Lada verdwijnt (ja weer met de klep dicht) op weg naar hopelijk een nieuwe weide met veel groen gras in plaats van de vleesmarkt.
Na de dierenmarkt krijgen we in ons hostel voor de laatste keer een stevig ontbijt voorgezet en dan is het eindelijk tijd om verder te reizen. We nemen afscheid van mijn surrogaatmoeder en krijgen nog een paar cadeautjes mee, waaronder een soort bevroren paardenmelk kauwgomballen die goed schijnen te zijn voor maag/darmklachten. Alleen van de geur draait mijn maag al om dus deze verdwijnen heel ondankbaar in een prullenbak op straat…
Onze volgende stop is Tosor. Een klein plaatsje aan de zuidkant van het Issyk Kol meer. Tijd voor een dagje zon, zee en strand. Ons hostel ligt op een relaxte en perfecte locatie, 50 meter van het strand, dus we nemen meteen maar een duik, een erg frisse duik welteverstaan.
’s Avonds arriveert er een sportief, hip 50+Duits stel, Uschi und Frans, die op de fiets door Kirgizië reizen. We eten gezellig samen en luisteren aandachtig naar hun verhalen. Reislustige en grappige mensen! De volgende dag besluiten we een bezoekje te brengen aan de dichtbijgelegen Fairytale Canyon. Vernoemd naar het bijzondere, door de wind gevormd, rotsachtige landschap. De rotsen hebben prachtige kleuren en rare vormen. Even wanen we ons in een sprookje.. ;-). De rest van de dag genieten we van het meer, het strand en van het niets doen.

De volgende ochtend pakken we onze tassen weer in en gaan we verder richting Kochkor. De mevrouw van het hostel vertelt ons dat er elk half uur een busje langskomt, na een heel lang half uur wachten komt er eindelijk een busje langs die ons halverwege in Balykchy afzet. Daar komt er gelijk een mannetje naar ons toe die een taxi weet die ons voor 200 som wel naar Kochkor wil brengen. Te duur naar ons idee en we proberen het naar 150 te praten. Dit lukt niet en aangezien er verder geen alternatieven zijn gaan we akkoord. Eenmaal in de taxi betaalt iedereen maar 150 en wij dus ook #financiëlemeevaller.
Aangekomen in Kochkor droppen we onze spullen in een guesthouse waar we langs lopen en gaan we doen waarvoor we hier zijn gekomen: een meerdaagse wandeltocht regelen naar het Son Kul meer. We lopen door het stadje en komen langs de plaatselijke bakker waar ze de traditionele Kirgizische broden aan het bakken zijn. Boffen wij even dat we nog moeten lunchen.
Bij het eerste kantoortje wat we binnenlopen, ontmoeten we een Nederlands stel: Tom & Renée. We raken aan de praat over van alles en besluiten om met zijn vieren een vierdaagse wandeltour te boeken. De bedoeling is dat we in twee dagen naar het Son Kul meer wandelen en dan de derde dag daar lekker gaan relaxen. De vierde dag gaan we dan met een taxi terug naar Kochkor.
De volgende dag om 09.00 vertrekken we samen met onze 18 jarige vrouwelijke gids Byrma. Na een taxirit van ruim een uur komen we bij het beginpunt: de Kyzart pas. Na een interessant toiletbezoekje (vier op een rij, check de foto) lopen we de bergen in. Voor Renée is het vanaf de eerste stap al zwoegen want ze voelt zich niet lekker. Onze gids weet niet zo goed wat ze er mee aan moet en vraagt om de vijf minuten aan haar en ons: Are You okay? We nemen iets vaker een pauze maar Renée wordt er niet beter op. Gelukkig komen we een man tegen met paard en we besluiten haar bergop op een paard te zetten, Renée vind dit overigens minder grappig dan wij, hihi. Het landschap waar we doorheen lopen is wederom ansichtkaart, na ansichtkaart.. prachtig!! Na een paar uur zit het pittigste deel van de wandeling erop en lopen we bergaf richting een vallei. Renée begint over te geven en wij besluiten met de gids vooruit te lopen naar het Yurtkamp waar we overnachten om een paard te regelen die Tom en Renée gaat halen. Eenmaal aangekomen bij het Yurtkamp voel ik al een vage hoofdpijn opkomen en voor ik het weet moet ook ik overgeven. Ik ga in de yurt op een matje liggen en kom hier tot de volgende ochtend ook niet meer van af. Het diner die avond schijnt echt fantastisch geweest te zijn. Volgens Frank, Tom en Renée heb ik heel wat gemist: kaviaar, Franse wijn en Adele die met haar liveband nog een liedje kwam zingen….ja ja ja!
De volgende dag worden we gelukkig allemaal weer redelijk fit wakker en na tien keer de vraag ‘are you okay’ met yes te hebben beantwoord vervolgen we onze weg naar het Yurtkamp aan het Son Kul meer, eindbestemming van deze hike. Het eerste uur is pittig, we klimmen tot een hoogte van 3500 meter, daar aangekomen kunnen we het meer al zien! We dalen af richting het meer en stoppen halverwege bij een yurtkamp om te lunchen. Het eten bestaat hier uit thee, een soepje met groente+vlees en brood met jam. Na onze buikjes rond gegeten te hebben lopen we nog een paar uur langs het meer naar onze yurt, we hebben het gehaald! Frank en Tom nemen gelijk een duik in het meer… brrrrr!!! Verder genieten we nog even van de zon, krijgen een diner voorgeschoteld bestaande uit thee, een soepje met groente+vlees en brood met jam.. het begint enigszins te vervelen maar smaakt best na zo’n actieve dag. Tegen acht uur wordt het donker en duiken we onze Yurt in. De volgende dag is het tijd voor ons relaxdagje: beetje zonnen, zwemmen en genieten van de prachtige omgeving.. althans dat is ons idee. Zodra we de yurt uitkomen, zien we een grijze lucht, waait er een harde wind en is het koud. Voor de ontbijttent zijn ze bezig om een schaap te slachten, het dier protesteert helemaal niet.. net of hij weet wat zijn lot is. Na het ontbijt duiken we maar weer even in onze bedjes, daar is het immers warmer dan buiten. ’s Middags besluiten we om een stukkie paard te gaan rijden. Ze hebben echter maar drie paarden en een ezel.. dus je raadt het al.. een van ons moet op de ezel. Ik bied mij aan als vrijwilliger maar de meneer wijst naar Renée want die is een stuk kleiner. De paarden en de ezel hebben er niet echt veel zin in en zijn moeilijk vooruit te krijgen, wat natuurlijk ook aan onze paardrij skills kan liggen. Halverwege switchen Renée en ik van vervoermiddel. Grappig om een keer op een ezel te zitten, maar of de ezel het nou zo leuk vond ;-). Het diner bestaat uit hetzelfde als de lunch maar dan net ff een andere twist in de soep. Daarna duiken we snel de yurt in waar we die nacht met zijn zevenen in slapen. Het is koud, erg koud maar gelukkig wordt de kachel die in onze yurt zit opgestookt. Ze hebben hier geen brandhout maar gebruiken gedroogde poep als brandstof. ’s Nachts spookt het aardig buiten.. we horen de wind en de regen. Gelukkig hoef ik niet naar de WC want als je iets niet wilt is een nachtelijk tochtje door de kou naar het ‘toilet’ aan de andere kant van het veld. De volgende dag worden we wakker en zien we sneeuw! Alle bergtoppen om ons heen zijn wit, wat prachtige plaatjes oplevert! Na het ontbijt worden we opgehaald door onze taxi en beginnen we aan de terugrit naar Kochkor. Een prachtige rit over besneeuwde bergpassen.
Eenmaal in Kochkor aangekomen is het lunchtijd en schijnt de zon. We strijken op het enige terrasje neer wat er is en bestellen een kopje oploskoffie. Bij de bakker halen we weer een paar verse broden voor bij de koffie! Na de lunch regelen we een taxi die ons vieren naar Naryn brengt. We nemen plaats in een prachtige Audi 100 met 450.000 km op de teller en die gestart wordt met een schroevendraaier.
We vinden dat we na vier dagen niet douchen wel wat luxe hebben verdiend en boeken twee kamers in een hotel. Kamers met eigen douche.. woehoe!!
Naryn dient voor ons als uitvalsbasis om een bezoek te brengen aan een van de mooiste gebouwen van het land: de karavanserai van Tash Rabat. De volgende dag worden we weer opgehaald door onze Audi 100. We maken eerst nog een tussenstop bij Koshoy Korgon. Een oude nederzetting uit de 7-10e eeuw wat diende als vesting voor de Turken. Er staan nu alleen nog een paar ‘muren’ van klei overeind.. verder moet je het met je fantasie doen. Na een rondje door de ruïne rijden we verder naar Tash Rabat. Na een tijd gaan we van de ‘grote’ weg af en rijden een prachtige verborgen vallei in en zien al snel ons einddoel: de karavanserai van Tash Rabat. Het kleine, prachtige gelegen stenen gebouw ligt op 3500 m hoogte en was in het verleden een belangrijke tussenstop voor de nomadenkaravanen die over de zijderoute van of naar China reisden.
Op de terugweg worden we door de taxichauffeur gedropt in het centrum van Naryn. Hier is werkelijk waar niets te doen. We drinken wat bij een café en eindigen hier ook voor het avondeten want er is verder niets open!
En dan zijn ineens de weken voorbijgevlogen en kom je tot de ontdekking dat je nog maar drie dagen in Kirgizië over hebt. De volgende ochtend delen we met zijn vieren een taxi via Kochkor terug naar Bishkek. We onderhandelen met de taxichauffeur dat we nog willen stoppen bij de Buruna Tower. Een overblijfsel van de oude stad van Balasagun. Na dit bezoekje maken we ook nog een tussenstop bij de ouders van de taxichauffeur. Voor we het weten zitten we achter thee, brood met boter en ongeveer zes eieren per persoon, zo gastvrij! Het enige nadeel voor ons was dat we al geluncht hadden we totaal geen moeite dit alles weg te kauwen.. . We praten een klein beetje met behulp van een taalgidsje.
De volgende dag is het tijd voor sightseeën in Bishkek. We gaan wederom gezellig met zijn viertjes op pad. Het eerste doel is koffiedrinken bij Sierra Coffee. Een westers tentje met heerlijke koffie. Daarna slenteren we door de stad, lopen langs het Ala Too plein en andere bezienswaardigheden. We lunchen bij de hipste tent van Bishkek, drinken nogmaals koffie op een terrasje en cocktails bij de Obama Bar. Na al het Kirgizische eten is dit stiekem best fijn . Daarom besluiten we de dag maar af te sluiten bij de plaatselijke Sushi bar.
En dan is de laatste dag in Kirgizië aangebroken. Tijd voor een laatste flinke wandeling. We pakken een taxi (lees Mercedes zonder schokdempers) die niet harder rijdt dan 60. Anderhalf uur later komen we eindelijk bij de Ala Archa vallei waar we naar een waterval gaan wandelen. Het wordt zo langzamerhand saai om te lezen, maar ook deze wandeling voert ons door een prachtig landschap met fantastisch uitzicht over de bergen. Op de terugweg naar beneden komen we onze chauffeur tegen die met zijn vriendinnetje aan het wandelen is. We geven aan dat we om 15.00 uur wel echt terug willen naar Bishkek en dit is uiteraard geen probleem. Beneden aangekomen zien we natuurlijk nergens onze taxichauffeur. Na ruim een half uur wachten komt hij met zijn vriendin de bergen uitgerend. We wisten eigenlijk allemaal wel wat die hadden uitgespookt… haha! De vriendin moest ook mee in de taxi, in de achterbak welteverstaan, waardoor we nog zwaarder waren en de Mercedes nog langzamer reed…
Na mijn favoriete ontbijt bestaande uit rijstpap vertrekt onze taxi naar het vliegveld. Tom en Renée hebben dezelfde vlucht dus kunnen we nog ff gezellig langer samen zijn, haha! Bij de immigratie zorgt een groep Chinezen voor flinke vertraging want er zijn blijkbaar paspoorten verwisseld, en laten die nou net voor ons in de rij staan.. irritant dus! Verder verloopt alles goed en 5,5 uur later arriveren we in Istanbul. Tijd om afscheid te nemen van Tom en Renée.. snik! Ze vliegen verder naar Amsterdam en wij blijven lekker in Istanbul. Tijd voor een beetje Turkse cultuursnuiverij. Hoe dit verder afloopt lezen jullie in onze allerlaatste blog #alsditgeencliffhangeris.