Pacific coast, Leon, Granada en veel vulkanen!

Dag allemaal,
De afgelopen twee weken hebben we veel gezien, gedaan en gegeten, :-). Aangezien ons leven als backpacker aardig wat energie kost is het extra belangrijk om goed (en lekker) te eten. Tot nu toe gaat ons dat heel goed af. Zo ook de laatste avond op het eiland Ometepe. Onze Canadese buurman in het hostel wist een leuk restaurant in de buurt, op slechts 10 minuten loopafstand via een weggetje binnendoor. Na een korte wandeling in het pikkedonker over een klein paadje met losse stenen en blaffende honden die gelukkig niet beten, kwamen we uitgehongerd aan bij het hostel. Helaas werd er die avond geen eten geserveerd omdat het “Pizza Night” bij de buren was. Dus tsja wat doe je dan? Precies, pizza eten bij de buren. We kwamen terecht in een soort hippiegemeenschap met allemaal “zen”mensen die gezellig aan de pizza en biertjes zaten. Leuke avond gehad en de pizza met groenten uit eigen tuin smaakte heerlijk!

De volgende dag zijn we om 05.00 uur vertrokken (nog steeds met Sofie) met de eerste ferry van Ometepe richting de Pacifische kust om een paar dagen van het strand te genieten. Na een relaxed boottochtje van een 1,5 uur en een korte taxirit arriveerden we in het surf en feestmekka van Nicaragua, het kustplaatsje San Juan del Sur. Feesten kunnen ze daar wel want het eerste wat wij daar zagen was een dronken man die met een bebloed gezicht en een blikje bier het tentje binnen kwam lopen waar wij net ons ontbijtje aan het nuttigen waren…
Na het ontbijt snel een shuttle gepakt naar onze eindbestemming, Playa Maderas. Een mooi breed zandstrand net ten noorden van San Juan del Sur. Hier hebben we heerlijk een dagje lui op onze handdoekjes gelegen en aan ons kleurtje gewerkt.

De volgende ochtend zijn we verder gereisd per Chicken bus richting Granada. Een chicken bus is een oude Amerikaanse schoolbus, die in Centraal Amerika gebruikt wordt als “gewone” bus. In de bus werken een chauffeur en een bijrijder. Deze haalt de mensen binnen en komt het geld bij je ophalen. Hij hangt het grootste gedeelte van de rit half uit de bus en schreeuwt de mensen langs de kant de bestemming toe. De enige vaste “bushalte” is de plaats van vertrek en het eindpunt. Tussendoor stopt de bus gewoon waar jij er uit wil of als er mensen langs de kant staan die graag mee willen. De bussen rijden vaak te hard, zitten tjokvol en bij elke stop wurmen verkopers, muzikanten en éénbenige bedelaars zich tussen de massa om hun zegje te doen. Halverwege Granada moesten we van bus wisselen. We werden er op een kruispunt uitgezet, waar we vijf minuten moesten wachten op de aansluitende bus. Toen de bus aan kwam rijden zagen we al dat deze aardig vol was. We werden verzocht via de achterklep in te stappen. Dit ging als volgt: De bijrijder gooide onze tassen de bus in en toen moesten we snel zelf de bus via een trapje inspringen voordat deze wegreed. Marleen kon zich net op tijd op het trapje hijsen en hing nog half uit de bus toen deze plankgas wegreed.

Voordat Nicaragua in Spaanse handen viel, was het gebied waar nu Granada ligt een belangrijke handelsroute. Het was het centrum van levendige Indiaanse economieën. Tegenwoordig is Granada de oudste stad op het vasteland van Midden-Amerika. Het is een rustige plaats vol met koloniale huizen voorzien van enorme houten deuren, metershoge plafonds, patio’s en ommuurde tuintjes, erg gezellig!
We zijn hier drie dagen gebleven en hebben wederom twee vulkanen bezocht, Mombacho en Masaya, waarvan de Night Tour naar de actieve Masaya vulkaan een hoogtepunt was. Prachtig uitzicht op een rokende vulkaan en we hebben zelfs een glimp lava gezien. Daarnaast was er ook genoeg tijd om te relaxen in de vorm van een dagtochtje naar Laguna de Apoyo. Dit is een prachtig kratermeer omgeven door bergwanden en jungle. Hier hebben we lekker in de zon gelegen en gezwommen.
De volgende dag hebben we de bus gepakt naar Leon, een stad in het noordoosten van Nicaragua en het belangrijkste centrum van kunst, cultuur en religie in het land. De stad lijkt op Granada qua bouwstijl, maar de sfeer is iets minder toeristisch en meer relaxed. Toepasselijk was dan ook de naam van ons hostel: “Lazy bones”. Een fijne plek met zelfs een zwembad. De eerste dag hebben we een stadswandeling gemaakt en de kathedraal bezocht. Dit is de grootste van Centraal-Amerika, gebouwd in de 18e eeuw en omringd door gebeeldhouwde stenen beelden van leeuwen. De kathedraal ziet er aan de buitenkant enigszins vervallen uit, behalve het dak. Deze is helemaal wit geschilderd en je kunt hier overheen lopen, mits je je schoenen uit doet. De vrouw achter de balie keek niet heel blij toen ze onze voeten zag, aangezien deze niet al te schoon meer waren.

De volgende ochtend om 05.00 uur was het tijd voor de beklimming van vulkaan nummer vier: Momotombo. Een zwart kegelvormig steil monster van 1300 meter hoog, opgebouwd uit lagen van gestolde lava en tefra.
Het eerste uur was makkelijk, hier liepen we nog in de schaduw en was het pad zichtbaar en redelijk vlak. Daarna werd het iets moeilijker: geen begroeiing meer, alleen maar zwarte rotsblokken, zand en grint. De brandende zon deed de rest. Met behulp van twee houten stokken klommen we langzaam omhoog. Bij elke stap gleden we weer een stukje naar beneden. Op dat moment besef je niet meer dat je hele mooie dingen aan het doen bent. Dit was gewoon zwoegen en ploeteren. Het laatste gedeelte bestond uit een zand en grint muur van 45 graden omhoog. 50 meter voor de top ging Marleen hard onderuit en gleed vervolgens naar beneden. Gelukkig kon Frank, die een paar meter achter liep, haar tot stilstand brengen. Voor Marleen was dit genoeg, ze is op een steen gaan zitten, terwijl de rest verder krabbelde naar de top. Toen ze weer aan de afdaling begonnen ging de gids onderuit, waardoor er een aantal rotsblokken in beweging kwamen, die rakelings langs Marleen naar beneden rolden. De afdaling bestond grotendeels uit een glijpartij. Te vergelijken met een diepzwarte skipiste, maar dan net even anders. Een paar uur later kwamen we uitgeput en net zo zwart als de vulkaan zelf, over de “finish”. Achteraf een fantastische ervaring die de schrammen en blauwe plekken toch wel waard waren. ’s Avonds hadden we wel een drankje verdiend en zijn we met zijn drieën (Ja Sofie is er nog steeds) de kroeg in gedoken tot in de late uurtjes. De zondag die erop volgde was een echte zondag. Niets doen, luieren, slapen en aan het zwembad zitten. De enige activiteit was een fruitsapje halen bij Jugo Os, de sapjes tent op de hoek waar Frank helemaal verliefd op is geworden (Lees: hij heeft ervoor gezorgd dat ze daar een record weekomzet gedraaid hebben).
De maandag daarna begon ook voor ons de werkweek weer, dat betekende tijd voor vulkaan nummer vijf: Cerro Negro. Een van de jongste vulkanen ter wereld. Dit keer was het halen van de top slechts bijzaak. De afdaling daar ging het om, op een sandboard (houten slee) welteverstaan. De beklimming nam 45 minuten in beslag en was niet makkelijk omdat je zelf je board omhoog moest dragen en er een straffe wind stond. Toen we eindelijk op de top stonden kregen we een soort spijkeroverall aan, met een veiligheidsbril en handschoenen. Na de instructies was het tijd om onszelf, zittend op het board, de vulkaan af te storten. Unieke ervaring, maar eerlijk gezegd viel het een beetje tegen. De boards waren niet heel best waardoor we steeds afweken naar links, steeds moesten corrigeren met de voeten en uiteindelijk allebei over de kop gingen.

De volgende dag hebben we afscheid genomen van Sofie en zijn we zelf nog een paar dagen in Leon gebleven om te relaxen. De dagen gevuld met aan het zwembad hangen, lekker lunchen bij een Frans bakkertje, fruitsmoothies drinken en verder vrij weinig. Afgelopen vrijdagnacht (onze tijd) hebben onze ouders de sleutels van ons appartement gekregen en hebben ze ons via facetime een prachtige rondleiding gegeven. Ouders bedankt! Een paar uur later, we waren immers toch al wakker, zijn we met een Chicken bus verder gereisd naar Potosi. Een klein vissersdorpje in het noorden. De rit naar Potosi was tot nu toe de meest chaotische rit. De bus zat tjokvol. De tweepersoons bankjes waren gevuld met drie mensen en in het gangpad stond een dubbele rij. En nog steeds wurmden de verkopers zich over de bankjes en tussen de mensen door met hun etenswaren en frisdrank in plastic zakjes. Vreemde mensen zaten tegen ons aangekleefd, waar Frank het meeste last van had, aangezien hij aan het gangpad zat. Hij had de pech dat een vrouw haar buik (van redelijk grote omvang) op Frank’s arm had geparkeerd. Ze zat constant te eten en kocht bij elke verkoper weer een nieuwe snack. Je zag haar buik gewoon groeien. Marleen had het ietsje beter voor elkaar, zij zat met haar benen in de nek tegen het raam vastgeplakt. Ruim 3 uur later waarvan de helft over onverharde weg kwamen we onder het stof op onze bestemming aan. We sliepen in het enige hotel in het dorp waar we overigens heerlijke garnalen hebben gegeten. De volgende dag stond vulkaan nummer zes op het menu: Cosiguina. Na een stevig Nicaraguaans ontbijt begonnen we aan de wandeling. Een heerlijke afwisselende en voor de verandering makkelijke wandeling (slechts 3 uur klimmen en 2 uur dalen) naar de krater. Daar werden we beloond met een prachtig uitzicht. Ook hebben we aardig wat dieren gespot en heeft Frank het gepresteerd om tijdens deze makkelijke wandeling te struikelen waardoor hij met een theatrale, Indiana Jones achtige snoekduik over een boomstronk ter aarde stortte.

’s Middags hebben we onze tassen weer ingepakt en besloten om naar het kustplaatsje Jiquilillo te gaan.Via via hadden we goede verhalen gehoord over een ranch waar je kon slapen aan het strand. Om hier te komen moesten we eerst weer een stuk terug met dezelfde bus. Hetzelfde tafereel alleen zat hij op een gegeven moment nog voller! Een nadelige bijkomstigheid was dat wij in het begin zijn opgestapt (toen er nog plek genoeg was) en niet echt slim in het midden van de bus zijn gaan zitten. Het gevolg was dat wij er halverwege uit moesten met onze backpacks. Gelukkig waren onze medepassagiers erg behulpzaam en werden onze tassen over alle hoofden heen naar buiten getild. Daarna konden we onszelf met veel moeite naar buiten wurmen. Daar sta je dan op een verlaten T-splitsing in the middle of nowhere te wachten op je aansluitende bus, niet wetende of en hoe laat deze komt. Gelukkig kwam er op dat moment een mooie grote Toyota terreinwagen met een bak erachter aanrijden waar Marleen en Frank en hun rugzakjes precies in konden. Toevallig moest de Toyota ook nog onze kant op en werden we voor de “deur” afgezet: bij Rancho Tranquilo. De meest chille plek tot nu toe. De ranch bestond uit een aantal bamboehutjes aan het strand met een barretje erbij, perfect! Totdat de telefoon van Marleen werd gejat en ze werd gebeten door een spin. Gelukkig heeft ze het zonder al te veel pijn, maar wel veel jeuk, overleefd. ’s Avonds was het de finale van de Superbowl. Richard, de Amerikaan die achter de bar stond wilde dit wel heel graag zien, waardoor Frank zich aanbood als vervangende barkeeper. Het werd een erg gezellige avond met een muziekquiz, rare hoedjes en op een gegeven moment zat iedereen onder de glitters.

Onze volgende bestemming is Matagalpa. Deze stad ligt in een hooglandgebied met veel koffieplantages. We zijn benieuwd!