Nicaragua, rio Juan & Isla Ometepe

Update, na ruim 2 uur zijn de foto's ook allemaal beschikbaar...

Nicaragua!
De vulkaantour tijdens onze laatste avond in Costa Rica was de belichaming van wat er mis is met massa toerisme:
Voor de natuurschoon die je krijgt hebben we te veel betaald, de tourguide pikte een schitterende kikker op die vervolgens door de bus wordt doorgegeven zodat iedereen (met flits) foto’s van het arme beestje kan maken, er werden te veel mensen in de bus gestopt, voorgaande resulteerde in een verbaal gevecht tussen een Amerikaanse familie en een Canadees, de Canadees was moddervet, een schreeuwlelijk en had alleen een zwembroek aan, voorgaande geldt ook voor de gehele Amerikaanse familie..

Daar kwam bij dat we de vulkaan niet hebben kunnen zien omdat moedertje natuur niet erg mee hielp . Klein hoogtepunt was een rivier die door de vulkaan is opgewarmd en zodoende een hot spring was. Hier lagen we dan, onder (zeker 3 seconden tijdens een gat in het wolkendek) een prachtige sterrenhemel die we door de jungle konden zien in een warm bad wat behoorlijk stroomde en daardoor een soort hot water massage was. Als je elkaar dan aankijkt dan besef je dat je leuke dingen aan het doen bent!

De volgende ochtend om 0500 met de bus vertrokken. Bij aankomst in grensplaats Los Chiles waar we moesten wachten op de boot die ons naar Nicaragua zou brengen hebben we Sofie ontmoet. Sofie is 30 en komt uit Breda, wordt vervolgd. Het tochtje naar Nicaragua voerde ons langs een gecamoufleerde grenspost wat wel lachen was. De immigratie is (zo als alles in Nicaragua) een paarse krokodil. Stuk voor stuk meld je je bij grenswacht 1, die bekijkt je paspoort, voert wat data in een computer en stuurt je door naar grenspost 2. Deze man neemt je 12 US $ pp in ontvangst en schrijft daar drie bonnetjes van, handmatig allemaal uiteraard. Vervolgens moet je nog langs de douane en dan ben je er: San Carlos, Nicaragua!!!

Wat een heerlijk dorp en een heerlijk land, de zon scheen, er schalde muziek, mensen zaten druk te kijken naar mensen die niets aan het doen waren, biertjes kosten 60 cent en er zijn geen Amerikanen en Canadezen! We zaten met zijn drie-en pilsjes te drinken toen stuk voor stuk ons groepje werd aangevuld met een Nederlandse man genaamd Marco en een Duitse jongen genaamd Tim. Met zijn 5-en hebben we genoten van de gezellige sfeer op wat bleek een soort feestdag te zijn in San Carlos.
We hebben de volgende ochtend de collectivo boat gepakt naar El Castillo. Je komt na 3 uur varen op de rivier de San Juan aan bij een oud Fort. Dat Fort was ooit bedoeld om piraten tegen te houden in de 16e eeuw. Het dorpje El Castillo kende daarna onder andere bestaansrecht doordat een Nederlander in de 19e eeuw een route heeft opgezet tussen New York en San Francisco voor goudzoekers. Deze arme sloebers werden in stoomboten gepropt en via onder andere deze San Juan rivier naar de Pacific Ocean gevaren. El Castillo was een wenselijke stop na weken van brood en ham of ham en brood.
Tegenwoordig is de grote trekpleister het Indo Maiz reservaat. Vanuit El Castillo is dit reservaat per boot te bereiken en zijn er twee trails open voor het publiek. Wij hebben de langste trail gelopen met zijn 5-en en over die 3 kilometer hebben we drie uur gedaan. Glibberen, ploeteren, uitglijden en dreklopen. En dat alles op laarzen. Maar we hebben die dag van allerlei beesten gezien en dat was naast de Jungle ervaring het doel van de dag:

• Toekan en vele andere vogelsoorten
• Iguana (uit de kluiten gewassen hagedis)
• Guatusa (familie van de rat en flappie)
• Schildpadden
• Krokodil (4 meter!!)
• Kaaimannen
• Vleermuizen
• Diverse kikkers

Na thuiskomst hadden we natuurlijk berehonger, maar helaas viel de stroom uit en duurde het zo’n 2 uur voordat we wat te eten kregen. Dat gezegd hebbende moet ik toegeven dat het heerlijk smaakte en de dame in kwestie met slechts 4 gaspitten, 2 kinderen en een zaklamp op haar schouder een knap staaltje werk heeft geleverd.
De nachttoer die we hebben gedaan viel tegen. We hebben de rode oogjes van kaaimannen gezien en een boom vol met zilverreigers die met elkaar aan het vechten waren om plekjes. Na onze score tijdens de dagtocht was dit magertjes. Door de stroomstoring was de lichtvervuiling beperkt waardoor we wel een prachtige sterrenhemel hebben kunnen aanschouwen.

Vanuit El castillo zijn we vertrokken naar Ometepe. Om 05.00 uur wederom met de collectivo naar San Carlos en vanuit daar met de Ferry naar het eiland Ometepe. We hadden horrorverhalen gehoord over drukte, zeeziekte en koude op de Ferry, maar geen van dat alles hebben we meegemaakt. Als buitenlander ben je verplicht eerste klas te reizen. Het gevolg is een soort Titanic schouwspel waarbij alle rijke blanken op het bovenste dek zitten en de Nica’s benedendeks. Het is alleen koud geweest door een al te ambitieus ingestelde Airco unit en er was bijna geen wind, dus voor ons een prettig tochtje in de zon met uiteindelijk een mooie zonsondergang en een bank per persoon waar we op konden slapen.
We reizen nog steeds met Sofie en hebben op de boot een Spanjaard (Julio) ontmoet met wie we een taxi gaan hebben gedeeld naar de Albergue Eco lodge. Voor 8 euro per persoon zitten we in een grote kamer met een lekker bed en een eigen badkamer met warm water. Dat mocht ook wel want we hebben onszelf aardig de vernieling ingeholpen met activiteiten.

De eerste dag hebben we 30 KM gemountainbiked over onverharde en soms onbegaanbare wegen en ondertussen de San Ramon waterval bekeken (3 uur sjokken). Onze beentjes waren moe en onze billetjes beurs na onze eigen Parijs- Roubaix, maar het was het waard. We zitten op het minder toeristische deel en zien dus ook wat van de lokale bevolking en grappige dingen, bijvoorbeeld een klein meisje dat opruimt door tuinafval in de fik te steken, een heg van cactussen of loslopende kippen, varkens, paarden en honden.
De tweede dag vroeg opgestaan en na het dagelijkse ontbijt van rijst met bruine bonen en toast met scrambled eggs zijn we gaan kayakken in een moeras. Daar hebben we van heel dichtbij alligators gezien. Ondanks dat het bewolkt was is Frank op zijn benen behoorlijk verbrand. ’s Middags zijn we naar een bron geweest en hebben we de Go Pro getest, ding doet het goed! nadat we in totaal weer zo’n 20 KM gefietst hadden waren onze billetjes afgeschreven en zijn we met de handdoek op het zadel teruggekeerd.
Gelukkig hoefden we de derde dag niet te fietsen. We hebben namelijk de vulkaan Maderas beklommen (1394 meter hoog). We weten niet precies hoe hoog het Nicarague meer is, maar veel meer dan 100 meter boven N.A.P. kan dat niet zijn. Wat betekent dat we per saldo zo’n 1300 meter zijn gestegen. We hebben er 8 uur over gedaan om hem te beklimmen en af te dalen. Het grootste deel door cloud forrest wat betekende dat alles glad was en er veel drek was. Voor Marleen is dat erg vervelend gezien de beperkingen die haar knie haar geeft. Normale mensen zijn sneller met afdalen, bij ons was dat dus niet het geval. Maar we hebben het gecheffed en zijn nu de trotse beklimmers van Maderas!