Nicaraguan Carribean & Highlands

Matagalpa

Om in Matagalpa te komen moesten we om 07:30 een bus nemen vanuit Leon. Doordat we geen telefoon meer hebben kunnen we dus ook geen wekker zetten. In Nederland gaat elke eerste maandag van de maand het alarm af, gelukkig doen ze dat in Leon dagelijks om 07:00 en 12:00, en voila: een wekker . We hebben in Matagalpa een nieuwe telefoon gekocht, een echte GOmobile.
Matagalpa viel verder een beetje tegen. De tours waren allemaal erg duur en niet echt bijzonder, dus hebben we op eigen houtje een waterval bezocht en een wandeling gemaakt in een National Park.
Het grappige aan het gebied waar Matagalpa in ligt is dat de bewoners een stuk blanker zijn dan de mensen aan de Pacific Coast. Een en ander heeft te maken met een hoop blanken die in de 19e eeuw zich in de Highlands hebben gevestigd om o. a. koffie te verbouwen.

Pearl Lagoon
Na 2 dagen reizen met bussen (in sommige worden films vertoond wat de tijd versnelt, Taken 2 nagesynchroniseerd in het Spaans) en Panga’s (soort sloep met een grote Yamaha motor erachter) kwamen we aan in Pearl Lagoon. Ook hier weer een ander slag volk: een Creoolse gemeenschap die Engels praat en veel van Reggae houdt. Volgens Marleen lijken alle mannen ouder dan 50 hier op Morgan Freeman.
Toen we bij het internet café kwamen rond half drie ’s middags was het dicht. Dus wij vragen aan de buurvrouw hoe laat het open ging, met als antwoord: “Als de eigenaar wakker wordt.”
We zijn ook nog naar een stadion geweest om de volkssport te bekijken. Geen dorp te klein voor een honkbalstadium en het is natuurlijk leuk om met een kudde toeschouwers een sport te bekijken. Al is voetbal wel wat interessanter…
’s Avonds werden we nog gewekt door een kalfje dat op de een of andere manier op het terrein van ons hostel was beland. In mijn onderbroek even wat balken verplaatst en het arme beest met haar moeke herenigd. Dat was me zelfs in Denekamp nog niet overkomen!

Pearl Keys
De hoofdreden van ons bezoek aan Pearl Lagoon waren de Pearl Keys. Een groep eilanden die rechtstreeks uit een bounty-reclame komen. Eilanden van 80 bij 20 meter, witte stranden, palmbomen en lichtblauw water over koraalriffen die makkelijk toegankelijk zijn. Wij hebben een 2-daagse tour gedaan en hebben dus ook een nacht op zo’n eiland doorgebracht in een koepeltentje. Onze groep bestond uit een Argentijns stel en een groep Duitse studenten die in Leon als arts hebben gewerkt. ’s Avonds samen een kampvuur gemaakt en naar de sterren gekeken, briljant!
Al onze maaltijden zaten ook bij de tour in en dat betekende dat we zelf konden helpen ons eten te vangen. Wij hebben ervoor gekozen om te gaan snorkelen, maar de tourguide en de Duitsers hebben toch een aardige lunch bij elkaar gevangen. Bij terugkomst de eerste echte maag-darm problemen gehad. Ik heb (niet vrijwillig) me in een uurtje tijd aan twee kanten volledig geleegd. De boottocht van 7 uur van Pearl Lagoon naar Corn Island was perfect getimed. Op een lege maag kun je niet kotsen . Marleen had gelukkig nergens last van, dus waarschijnlijk heb ik een ziek visje gegeten.
Marleen heeft ook niet overgegeven, maar de tocht was geen pretje. De zee was ruw en de boot tjokvol met alles wat je zo’n beetje kan bedenken en meer. Onder andere koeien, biggen, kippen en backpackers. Je kan je er moeilijk een voorstelling van maken, maar het betreden van zo’n schip gaat als volgt: Je loopt (met 2 rugtassen) over een houten plankje de boot op, waar je naast de koeien en biggen en hun uitwerpselen op wat losse planken en cementzakken staat te wiebelen. Vervolgens moet je het schip over en omhoog klauteren om over een stapel rijstzakken van 1 meter hoog naar een trap te komen. Dit alles vind op de rand van de boot plaats zonder een hek tussen jou en de zee. In het backpackerruim aangekomen heb je als je op tijd bent een soort van stapelbed voor 3 met tuinstoelkussens waar je op kan liggen. Dat was erg prettig als de boot erg deint en er links en rechts van je zo af en toe een nekje wordt gelegd.

Corn Islands
Het doel van de voorgaand beschreven marteltocht waren de Corn Islands. 2 eilanden in de Caribische zee. We hebben de meeste tijd doorgebracht op Little Corn. Op dit eiland van 1,5 km2 rijden geen auto’s of scooters en worden spullen vanuit de pier met kruiwagens naar de diverse hotels op het eiland verscheept. Wij hadden een houten hutje zo’n meter of 20 van de zee met een veranda met twee stoeltjes. Binnenin is het een standaard Nicaragua hotelkamer met een dubbel bed, een tafeltje en een badkamer met een douche (letterlijk) gordijn. In Nicaragua, net als in veel andere niet westerse landen, is het niet de bedoeling om je toiletpapier door te spoelen. Daarvoor hebben ze een prullenbak. In het begin raar en qua geur ook niet aan te raden, maar ja… Ook hebben ze om water te besparen op veel plekken bordjes hangen met de spreuk: “If it’s yellow let it mellow, if it’s brown flush it down”.
Verder bestaat het hier uit zonnen, zwemmen en eten. We hebben al kreeft, krab, garnalen en diverse verse vissen gehad. Ook hebben we gesnorkeld en aardig wat felgekleurde vissen gezien. Helaas nog geen schildpadden of haaien, maar dat komt hopelijk nog in andere stukken Caribische kust die we nog moeten (haha moeten haha) doen. Wel heb ik een hele mooie en grote schelp gevonden, echt zo’n schelp-schelp zeg maar. Helemaal trots dat ding meegenomen, blijkt dat je die niet mee mag nemen op internationale vluchten. Dus heb ik hem maar weer terug in zee gesmeten voor een volgende snorkelaar.
Marleen heeft nog een ochtend een ochtend Yoga les genomen we zijn op zaterdag (Valentijnsdag) nog naar de plaatselijke Reggeabar geweest. Was een beetje een puinhoop. Bar personeel is, zo als alles hier, traag, errrrrruuuuuuuuugggggg traag. Het werken is hier niet uitgevonden. De hele bar hing vol met fluorescerende lampen en zo af en toe komt er een hond langs lopen op de dansvloer.
Verder is nog het vermelden waard dat de boottocht van Great Corn naar Little Corn een avontuur is. Afhankelijk van de ruwheid van de zee gaan deze bootjes wel of niet en de kans dat je volledig doorweekt en zeeziek aankomt is groot. Er zijn dan ook T-shirts te koop met: “Survivor of the Little Corn Pangaboat”.

Somoto
Na wederom een lange reisdag zijn we aangekomen in Somoto. Het moge duidelijk zijn dat we een aanzienlijk deel van onze tijd in bussen doorbrengen en dat is niet altijd een pretje. We hebben al eens vaker opgemerkt dat bussen hier vol en lawaaierig zijn, wat misschien nog wel het vreemdst is en voor ons wel irritant is dat de mensen hier een ander idee hebben van personal space. Het kan je dus maar zo overkomen dat iemand op de grond zit en jouw knie met oksel als een soort steun gebruikt of met zijn heup tegen je hoofd of schouder gaat aanstaan om evenwicht te vinden. Wij westerlingen hebben daar een aversie tegen en dat hebben ze hier totaal niet.
De reden van ons bezoek aan dit rustige, schone en prettige bergdorpje is de Somoto Canyon. Deze canyon is een jaar of tien geleden “ontdekt” door wat Tsjechen en wordt nu gebruikt voor toeristische doeleinden. We hebben hier een tocht van 5 uur gemaakt door de canyon; wandelen, klimmen, zwemmen, springen en waden. Was gaaf!

Morgen vertrekken we na bijna 6 weken uit Nicaragua voor onze volgende bestemming: Honduras!