Honduras en El Salvador

La Ceiba

Vier busritten en 12 uur later kwamen we in het donker aan in La Ceiba een havenstadje aan de noordkust van Honduras. Het enige hoogtepunt van deze reisdag was de grensovergang tussen Nicaragua en Honduras. Om jullie een idee te geven hoe dit in zijn werk gaat: Je stapt bij de grens de bus uit, checkt uit bij de Nicaraguaanse immigratiedienst, vult een formulier in en betaalt een exit fee van 2 dollar. Vervolgens loop je 100 meter verder naar de immigratiedienst van Honduras, waar je een hele lange rij mensen ziet staan. Keurig sluit je achteraan in de rij (in de brandende zon), wacht en wacht en wacht, tot je uiteindelijk vooraan staat en wederom papieren moet invullen. Vervolgens worden je vingerafdrukken gescand en mag je even vriendelijk lachen voor de camera. Als laatste betaal je een soort van entry fee van 7 dollar(die rechtstreeks in de zak van de meneer verdwijnt) en krijg je eindelijk je paspoort terug met de felbegeerde stempel, klaar! Althans dat dachten wij.. Frank checkte zijn stempel en zag dat het aantal resterende dagen van ons visum niet klopte dus begon voor hem het hele riedeltje weer opnieuw :-).

La Ceiba, voor ons een korte tussenstop. Het plan was de volgende dag meteen de boot te pakken naar het duikparadijs Utila. Helaas geen boot de volgende dag vanwege een te ruige zee. Dus zijn we maar eerst een dag gaan raften op de rivier de Rio Cangrejal, net buiten La Ceiba. Samen met onze nieuwe Duitse vriend Stefan, een stoere, fitte vijftiger die in zijn eentje op de motor vanuit de V.S. naar Zuid-Amerika cruist. Inclusief gids zaten we met zijn vieren in de boot. Eerst oefen je alle commando s zoals: forward, backward, stop en get down. Ook leer je, als er iemand uit de boot valt, hoe je deze het beste kan redden. Daarna begint het dan echt: Eerst nog een rustige stroming maar al snel kwamen we dichterbij de eerste rapids (de meer serieuze stroomversnellingen). Het commando get down hebben we meerdere keren braaf opgevolgd: oftewel we zijn vaak onder in de boot gedoken :-). Vooral bij de zwaarste twee rapids, de gids noemde ze wasmachine 1 en wasmachine 2, dus dan weet je genoeg! Leuk om te vermelden is dat Frank bij een klein stroomversnellinkje het gepresteerd heeft om uit de boot te vallen, dus mijn zojuist geleerde reddings skills kwamen goed van pas ;-). Om de rest van de tijd te doden in La Ceiba, hebben we in een belachelijk groot winkelcentrum een nieuwe telefoon gekocht. Dit keer een degelijke Nokia 106 met niets, zelfs geen camera, want onze hippe GOMobile is namelijk mysterieus verdwenen/gestolen uit mijn tas. Als we zo doorgaan verslijten we in de resterende 6,5 maand nog zo"n 10 telefoons. Frank was helemaal in zijn nopjes in het winkelcentrum, niet vanwege de winkels, maar omdat er een enorm groot fastfood plein was waar alle lokale ketens meer dan goed vertegenwoordigd waren. Aan het eind van de middag konden we konden we dan eindelijk met de boot, een fancy catamaran, naar Utila! De oversteek duurde maar een uurtje en was ondanks de hoge golven, redelijk comfortabel. Naast Stefan hebben we op de boot nog twee Duitsers ontmoet: Nicole en Sebastian. Met hen hebben we samen de duikcursus gevolgd. Eenmaal aangekomen op Utila werden we meteen van alle kanten aangesproken door de, ik noem ze maar, duikproppers: I have the best dive school, come with me, you get free drink, free accomodation, free fun dives, redelijk irritant! Na een gedegen analyse van het aanbod van verschillende duikscholen kwam Captain Morgan's Dive school als beste naar voren. Ik kon in de avond meteen beginnen met de duikcursus, althans de theorie. Drie uur lang video"s kijken, saaaaai, maar met af en toe even knikkebollen tussendoor was het wel vol te houden.

De dagen daarna stonden geheel in het teken van duiken, duiken en vaak heel vroeg opstaan en nog meer duiken. De ochtendboot vertrok om 06.45 uur, voor die tijd moest je nog ontbijten en je hele duikuitrusting klaarmaken, dus het wekkertje ging om 05.45 uur en dat drie dagen lang! Onze beloning: een open water duikbrevet voor mij (tot 18 meter) en een advanced open water voor Frank (tot 30 meter). Het was een super leuke ervaring om in plaats van naar een aquarium te kijken er zelf in rond te zwemmen. We hebben van alles gezien, zoals: vissen ;-), krabben (van die grote), schildpadden, een nurse shark, roggen, zeesterren, prachtige koraalriffen en de dingen die we zelf wel eens eten zoals garnaal en kreeft.
Verder hebben we Frank's 32e verjaardag gevierd. Bijzondere plek om jarig te zijn! Dus zijn we s avonds lekker uit eten geweest (zoals elke dag, hihi). De jarige mocht het avondeten kiezen, dus dat werd pizza!

Copan

Bij zonsopgang vertrokken naar de volgende bestemming: Copan Ruines. Een schattig stadje met Parijs-Roubaix achtige cobblestones en goede koffie. Copan staat bekend om de vlakbij gelegen Maya-ruïnes. Niet bijzonder indrukwekkend vonden wij, maar het waren onze eerste ruïnes. Opvallend was wel het grote aantal fossielen wat er rond liep. Het publiek bestond voornamelijk uit grijze mensen met afritsbroeken, tropenhoedjes en nordic walking stokken (Sorry 60+-ers ;-). Binnen twee uur hadden we de ruines wel gezien en hebben we de rest van de dag lekker vrij genomen. Beetje rondslenteren, een dutje doen, lunchen, boekje lezen etc..

El Salvador

De volgende dag vertrok onze bus om 06.40 uur richting de grens tussen Honduras en El Salvador. Deze eerste busetappe was een zware. We zaten namelijk in een Mitsubishi minibusje met onze backpacks onder onze voeten en onze benen dubbelgevouwen er bovenop. Eenmaal bij de grens aangekomen, waren we voorbereid op weer een lange wachtrij en een hoop bureaucratisch gedoe, maar gelukkig kan het ook anders. We stonden na 10 minuten met onze voetjes op El Salvadoriaanse bodem. Hier konden we gelijk verder met de bus naar een volgend dorp waar wij dachten dat we een bus richting onze eindbestemming, Santa Ana, konden pakken. Eenmaal in het dorp aangekomen liep er geen bus. Dus moesten we met een grote lus via de hoofd(boeven)stad San Salvador reizen. Uiteindelijk kwamen we ver na zonsondergang aan in Santa Ana. Ons plan was om bij de busterminal een taxi te pakken, maar de busterminal bleek de loods te zijn, buiten de stad, waar de buschauffeurs hun bussen 's nachts parkeren. Daar sta je dan, in het donker, op een verlaten weg. Gelukkig kwam er op een gegeven moment een busje langs waar we bij in konden en werden we praktisch voor de deur van ons hostel afgezet. Een heerlijke plek met een zwembad, een game room, een movie room, fantastische bedden en een warme douche!! Die douche was echt wel even fijn na zes weken koud douchen (verder klagen we niet hoor ;-)). De dag erna moesten we verplicht een rustdag aan het zwembad inbouwen, aangezien het verkiezingsdag in El Salvador was. Dat betekent alle winkels dicht en geen openbaar vervoer omdat ze alle bussen gebruiken om mensen naar de stemlokalen te vervoeren. Grappig is ook dat vanaf de avond voor de verkiezingen tot de dag erna er geen alcohol verkocht wordt. Niet in de supermarkt en niet in restaurants.

De volgende ochtend stond vulkaan nummer 7 op het menu, Volcan Santa Ana. Om 11 uur moesten we ons melden bij de ingang van het park aangezien je niet op eigen houtje de vulkaan op mag. In het verleden zijn hier blijkbaar veel toeristen beroofd, dus vandaar. De beklimming gaat onder begeleiding van een gids en twee man politie escort, zwaar bewapend en met een fluitje. Om 11 uur stonden er in totaal 25 mensen te wachten en gingen we in een optocht naar boven. Wij, fit als we nu zijn ;-), waren uiteraard als eerste boven en daar werden we beloond met een schitterend uitzicht op het blauwgroene kratermeer. Toen we begonnen aan de afdaling, werden we direct teruggefloten door de politieman, want we moesten weer als groep naar beneden. Frank heeft eerst nog een vriendelijke poging gedaan om de man uit te leggen dat we prima alleen naar beneden konden lopen, maar dat had geen zin. Zijn tweede poging in #$%/&%$ taal mocht ook niet baten. We moesten hoe dan ook als groep naar beneden. Toen we om 15.00 uur eindelijk beneden waren, ging de eerstvolgende bus pas om 16.30 uur. Ik moet zeggen dat Frank's gezicht er niet bepaald vrolijker van werd, hihihi!

Playa El Zonte

De dag erna zijn we verder gereisd richting de kust. Wederom met de chicken bus, wat altijd langer duurt dan je zou willen, dus moet je iets verzinnen om de tijd te doden. Deze dag hebben we een causaal verband ontdekt tussen het gewicht van mensen en de hoeveelheid parfum die ze dragen. Hoe dikker de persoon, hoe meer parfum ze dragen, wellicht om de zweetgeur te verbloemen....

Onze eindbestemming was El Zonte. een klein, rustig kustplaatsje waar prima gesurfd kan worden. Het strand heeft zwart zand, ruige rotsen en zeer hoge golven. We hebben hier heerlijk niet gesurfd en lekker van het strandleven genoten. Ook hadden we de beschikking over twee zwembaden voor onszelf, erg prettig! Verder hebben we vrienden gemaakt met Paco de Iguana en de pagegaaien, de huisdieren van het hostel. De papagaaien zijn een soort hanen, een natuurlijke wekker die rond 6 uur 's ochtends afgaat.

Juayua

Na twee dagen zonnen zijn we richting Juayua gereisd. Een pittoresk dorpje omgeven door prachtige watervallen, natuurbaden, vulkanen en koffievelden. Juayua ligt aan de zogenoemde Ruta de las Flores. Een weg van 35 kilometer die door de koffieplantages van El Salvador slingert en dankt zijn naam aan de vele bloemen die in deze regio bloeien. Daarnaast staat het dorp bekend om haar Feria de Gastronomico, een culinaire markt. Het menu bestaat uit niet alledaagse gerechten zoals gegrilde kikker of leguaan, maar daarnaast kun je je ook te buiten gaan aan pupusas (soort gevulde pita met kaas en bonen), gemarineerde kip of een lekkere gekruide steak, smikkelen dus. Uiteraard hebben we een klein stukje kikker geproefd, smaakt een beetje als kip maar dan iets meliger.

De culinaire markt hebben we afgewisseld met een avontuurlijke wandeling langs zeven watervallen. De wandeling bleek langs steile afgronden te gaan en we hebben moeten abseilen om bepaalde stukken af te komen, gaaf!

Onze laatste stop in El Salvador was Tacuba. Het hostel waar we sliepen heette Papa Y Mama. En die naam klopte, vooral wat Mama betreft. We werden aardig bemoederd. De volgende dag stond om 07.30 uur stipt het ontbijt klaar, want om 08.00 uur vertrok de pickup truck voor de toch door Parque Nacional Impossible. Een mix van wandelen, zwemmen en van watervallen afspringen, adrenaline kick!! De hoogste was een meter of 14. ´s Avonds heerlijk verwend door de burrito van Mama, alhoewel de burrito niet door Mama zelf werd klaargemaakt.

De volgende dag zijn we uitgezwaaid door Mama en hebben we afscheid genomen van El Salvador. Een heerlijk land, vriendelijke mensen en prachtige natuur!